خود را می کاوی...سعی می کنی چیزی را از قلم نیندازی...همه چیز را که مرور کردی در می یابی که مشکل از درون نیست (راستی چرا در اولین قدم خود تفتیشی می کنیم!) مجموعه عوامل بیرون هم که آنقدر زیادند که وقت مرور و شمردن نیست...پس ذهن را رها می کنی تا خودش سوژه را بیابد...نیازی به گشتن نیست چون موارد خودشان یکی یکی نمایان می شوند...انگار وقتی که دنبال چیزی می گردی که بصورت عادی اهمیت ندارد،همین گشتن به آن اهمیت می دهد و طبیعتا برای حفظ اهمیت اش خودش را پنهان می کند،پس گویا بهتر است رهایش کنی!اما بعضی چیزها مثل زگیلِ روی صورت می مانند.هرچه تلاش کنی باز هم پنهان شدنی نیستند.اینها مواردی هستند که ذهن را آزار می دهند و چه بخواهی و چه نخواهی،هر از چندگاهی که حتی اتفاقی از جلوی آینه رد می شوی یا بر حسب تصادف خود را در انعکاس ویترین مغازه می بینی،این زگیل ها خودنمایی می کنند.
در واقع قضیه این است که نمی شود نخورد!! اگر نخوری به خوردت می دهند...پس کم بخور یا به عبارت دیگر هر روز کم کم بخور!! بنظر میرسد این علاوه بر قسمت،انتخاب عاقلانه تری است.
احتمالا این روزها هر کسی که در دانشگاهی مشغول به تحصیل است و خدای ناخواسته احساس می کند که در قبال یادگیری و اصولا فهم و شعورش مسئولیت دارد،حتما اولین چیزی که آزارش می دهد وضع دانشگاهی ماست و البته اساتید و البته مدیریت و البته دانشجویان بی... و البته که گفتن از اینها جز خیانت نیست و امثال ما ها سوء نیت دارند و البته ...بماند.در چنین فضایی که هر روز باید استشمامش کنی،هر چیزی که در دانشگاه می بینی مثل زگیلی روی صورت است و همانطور که پیش تر شرحش رفت کاری از تو بر نمی آید.
اما کم کم خوردن هم اندازه ای دارد...گاهی کم کم خوردن هم تو را به جایی می رساند که راهی جز بالا آوردن هر آنچه که خورده ای نیست!!!خب، الان تکلیف چیست؟
اگر این درد را هم تحمل کنی،دست پیرزن فرتوت گدایی که از کم غذایی رنگ چشمانش کمتر قابل تشخیص است و خشکی کاسه چشم اش حکایت از درون دارد،تو را به عُق زدن وا می دارد.انگار باید همه آن چیزهایی را که در این مدت کم کم به تو خورانده اند یکجا پس بدهی تا نتیجه این همه زگیل در زندگی معلوم شود.
یکی به یکی گفت:"چطوری؟" گفت:"ای،بد نیستیم!"...حالا حکایت ماست.
حالمان بد نيست کم غم می خوريم کم که نه! هر روز کم کم می خوريم
آب می خواهم، سرابم می دهند عشق می ورزم عذابم می دهند
خنجری بر قلب بیمارم زدند بی گناهی بودم و دارم زدند
خود نمیدانم کجا رفتم به خواب از چه بیدارم نکردی آفتاب؟؟
دشنه ای نامرد بر پشتم نشست از غم نامردمی پشتم شکست
سنگ را بستند و سگ آزاد شد يک شبه بيداد آمد داد شد
عشق آخر تيشه زد بر ريشه ام تيشه زد بر ريشه ی انديشه ام
عشق اگر اينست مرتد می شوم خوب اگر اينست من بد می شوم
بعد ازاين با بی کسی خو می کنم هر چه در دل داشتم رو می کنم
بت پرستم،بت پرستی کار ماست چشم مستی تحفه ی بازار ماست
درد می بارد چو لب تر می کنم طالعم شوم است باور می کنم
من که با دريا تلاطم کرده ام راه دريا را چرا گم کرده ام؟؟؟
قفل غم بر درب سلولم مزن! من خودم خوش باورم گولم مزن!
من نمی گويم که خاموشم مکن من نمی گويم فراموشم مکن
من نمي گويم که با من يار باش من نمی گويم مرا غم خوار باش
من نمی گويم،دگر گفتن بس است گفتن اما هيچ نشنفتن بس است
روزگارت باد شيرين! شاد باش دست کم يک شب تو هم فرهاد باش
آه! در شهر شما ياری نبود قصه هايم را خريداری نبود!!!
وای! رسم شهرتان بيداد بود شهرتان از خون ما آباد بود
از درو ديوارتان خون می چکد خون من،فرهاد،مجنون می چکد
خسته ام از قصه های شوم تان خسته از همدردی مسموم تان
اينهمه خنجر دل کس خون نشد اين همه ليلی،کسی مجنون نشد
آسمان خالی شد از فريادتان بيستون در حسرت فرهادتان
کوه کندن گر نباشد پيشه ام بويی از فرهاد دارد تيشه ام
عشق از من دور و پايم لنگ بود قيمتش بسيار و دستم تنگ بود
گر نرفتم هر دو پايم خسته بود تيشه گر افتاد دستم بسته بود
هيچ کس دست مرا وا کرد؟ نه! فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه!
هيچ کس از حال ما پرسيد؟ نه هيچ کس اندوه مارا ديد؟ نه!
هيچ کس اشکی برای ما نريخت هر که با ما بود از ما می گريخت
چند روزی هست حالم ديدنیست حال من از اين و آن پرسيدنيست
گاه بر روی زمين زل می زنم گاه بر حافظ تفاءل می زنم
حافظ ديوانه فالم را گرفت يک غزل آمد که حالم را گرفت:
ما زياران چشم ياری داشتيم خود خود غلط بود آنچه می پنداشتيم
پ.ن:فکر کنم شعر از حمید رجایی باشد
در واقع قضیه این است که نمی شود نخورد!! اگر نخوری به خوردت می دهند...پس کم بخور یا به عبارت دیگر هر روز کم کم بخور!! بنظر میرسد این علاوه بر قسمت،انتخاب عاقلانه تری است.
احتمالا این روزها هر کسی که در دانشگاهی مشغول به تحصیل است و خدای ناخواسته احساس می کند که در قبال یادگیری و اصولا فهم و شعورش مسئولیت دارد،حتما اولین چیزی که آزارش می دهد وضع دانشگاهی ماست و البته اساتید و البته مدیریت و البته دانشجویان بی... و البته که گفتن از اینها جز خیانت نیست و امثال ما ها سوء نیت دارند و البته ...بماند.در چنین فضایی که هر روز باید استشمامش کنی،هر چیزی که در دانشگاه می بینی مثل زگیلی روی صورت است و همانطور که پیش تر شرحش رفت کاری از تو بر نمی آید.
اما کم کم خوردن هم اندازه ای دارد...گاهی کم کم خوردن هم تو را به جایی می رساند که راهی جز بالا آوردن هر آنچه که خورده ای نیست!!!خب، الان تکلیف چیست؟
اگر این درد را هم تحمل کنی،دست پیرزن فرتوت گدایی که از کم غذایی رنگ چشمانش کمتر قابل تشخیص است و خشکی کاسه چشم اش حکایت از درون دارد،تو را به عُق زدن وا می دارد.انگار باید همه آن چیزهایی را که در این مدت کم کم به تو خورانده اند یکجا پس بدهی تا نتیجه این همه زگیل در زندگی معلوم شود.
یکی به یکی گفت:"چطوری؟" گفت:"ای،بد نیستیم!"...حالا حکایت ماست.
حالمان بد نيست کم غم می خوريم کم که نه! هر روز کم کم می خوريم
آب می خواهم، سرابم می دهند عشق می ورزم عذابم می دهند
خنجری بر قلب بیمارم زدند بی گناهی بودم و دارم زدند
خود نمیدانم کجا رفتم به خواب از چه بیدارم نکردی آفتاب؟؟
دشنه ای نامرد بر پشتم نشست از غم نامردمی پشتم شکست
سنگ را بستند و سگ آزاد شد يک شبه بيداد آمد داد شد
عشق آخر تيشه زد بر ريشه ام تيشه زد بر ريشه ی انديشه ام
عشق اگر اينست مرتد می شوم خوب اگر اينست من بد می شوم
بعد ازاين با بی کسی خو می کنم هر چه در دل داشتم رو می کنم
بت پرستم،بت پرستی کار ماست چشم مستی تحفه ی بازار ماست
درد می بارد چو لب تر می کنم طالعم شوم است باور می کنم
من که با دريا تلاطم کرده ام راه دريا را چرا گم کرده ام؟؟؟
قفل غم بر درب سلولم مزن! من خودم خوش باورم گولم مزن!
من نمی گويم که خاموشم مکن من نمی گويم فراموشم مکن
من نمي گويم که با من يار باش من نمی گويم مرا غم خوار باش
من نمی گويم،دگر گفتن بس است گفتن اما هيچ نشنفتن بس است
روزگارت باد شيرين! شاد باش دست کم يک شب تو هم فرهاد باش
آه! در شهر شما ياری نبود قصه هايم را خريداری نبود!!!
وای! رسم شهرتان بيداد بود شهرتان از خون ما آباد بود
از درو ديوارتان خون می چکد خون من،فرهاد،مجنون می چکد
خسته ام از قصه های شوم تان خسته از همدردی مسموم تان
اينهمه خنجر دل کس خون نشد اين همه ليلی،کسی مجنون نشد
آسمان خالی شد از فريادتان بيستون در حسرت فرهادتان
کوه کندن گر نباشد پيشه ام بويی از فرهاد دارد تيشه ام
عشق از من دور و پايم لنگ بود قيمتش بسيار و دستم تنگ بود
گر نرفتم هر دو پايم خسته بود تيشه گر افتاد دستم بسته بود
هيچ کس دست مرا وا کرد؟ نه! فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه!
هيچ کس از حال ما پرسيد؟ نه هيچ کس اندوه مارا ديد؟ نه!
هيچ کس اشکی برای ما نريخت هر که با ما بود از ما می گريخت
چند روزی هست حالم ديدنیست حال من از اين و آن پرسيدنيست
گاه بر روی زمين زل می زنم گاه بر حافظ تفاءل می زنم
حافظ ديوانه فالم را گرفت يک غزل آمد که حالم را گرفت:
ما زياران چشم ياری داشتيم خود خود غلط بود آنچه می پنداشتيم
پ.ن:فکر کنم شعر از حمید رجایی باشد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر